Πάνω στα λιθόστρωτα του Πικιώνη, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στήθηκαν και πάλι τα παραπήγματα των εκδοτών και όσοι πιστοί προσέλθετε. Η μαλάγρα είναι τρομερή πια, εκατοντάδες εκδότες εκθέτουν την πραμάτεια τους, συγγραφείς τα ψιλολένε με αναγνώστες και περίεργους, οι περαστικοί αναμετράνε τις ελλείψεις τους, τα βιβλία σαλεύουν πάνω στους πάγκους.
Οπότε η απορία προκύπτει από μόνη της: Ποιοι και πόσοι διαβάζουν σήμερα; Ο τόνος της απαισιοδοξίας αφορά βέβαια τη νεολαία που, παγιδευμένη στους υπολογιστές, στο Διαδίκτυο, στον κινηματογράφο, στα κινητά και στην τηλεόραση, επιδεικνύει ένα θορυβώδες σύμπτωμα ανορεξίας απέναντι στο τυπωμένο χαρτί. Γονείς, δάσκαλοι, φίλοι προσπαθούν να εγείρουν την περιέργεια του κάθε βλαστού: διάβασέ το, θα σου αρέσει.
Η απάντηση είναι πάντα η ίδια: και τι μου χρειάζεται; Ακριβέστερα, η απάντηση έρχεται από τα βάθη του παρόντος που θεοποίησε την τηλεόραση, ταύτισε τη γραφή με την οθόνη και άνοιξε χάσμα βαθύ ανάμεσα στη ζώσα λαλιά και στον γραφτό λόγο.
Παιγμένο στη οθόνη, ένα βιβλίο έχει χάζι, ανήκει στα μάτια, στα αυτιά και στη σωματική στάση του τηλεθεατή, αντίθετα κλεισμένο στον τυπωμένο εαυτό του, ζητώντας από τον νεανία σιωπηρή προσήλωση σε κάτι που δεν μιλάει, καθίσταται ξένο και συχνά εχθρικό. Το σύμπτωμα δεν είναι δικό μας προνόμιο. Ακόμα και προωθημένες ευρωπαϊκές κοινωνίες αντιμετωπίζουν την ίδια σπαζοκεφαλιά. Ας μη βιαζόμαστε πάντως να μιλήσουμε για γενιά άβιβλων νέων. Το πνεύμα έχει μάτια κι από τον κώλο.
Υπογραφή "Του Κωστή Παπαγιώργη"
******************************************************************************
