* Το Κόμμα Της Αποχής

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ

... ΨΗΦΙΣΤΕ (Εσείς κρατάτε ... την Ατομική Βόμβα)!!!

Δικαιολογημένα η ψήφος –«λειασμένο λιθάρι» σημαίνει η λέξη («Ατομική Βόμβα» κατ’ εμέ-Αντιγραφέας-)- προσέλαβε το θρυλικό νόημα που γνωρίζουμε· οι πολιτείες και οι κοινωνίες ήταν πάντα πολυκέφαλες. Παρ’ ότι ζούσαν μέσα σε ατέρμονες διαφορές και αντιθέσεις, οι πολλές κεφαλές όφειλαν να αναζητήσουν το έν, τη μία βούληση που θα αποφάσιζε κοινή συναινέσει και θα αντιπροσώπευε το διάσπαρτο κοινωνικό σώμα. Κατά κανόνα το έν επιβαλλόταν δυναστικά. Ελέω δυνάμεως, Θεού ή ξίφους. Αλλά στον ελληνικό κόσμο οι υδρίες με τα λειασμένα λιθάρια ή όστρακα έστρεψαν την πολιτική συμπεριφορά των κοινωνιών προς την κατεύθυνση που θα οδηγούνταν η ανθρωπότητα με τους αιώνες. Το ψηφοδέλτιο, με άλλα λόγια, δεν είναι περιφρονημένο παλιόχαρτο· τα πρόσωπα των υποψηφίων που αναγράφονται μπορεί να είναι λειψοβαρή ή ασήμαντα, αλλά το ίδιο το χαρτί έχει μεγάλη ιστορία, κατά μία έννοια αποτελεί τα άγια των αγίων της πολιτικής εκκλησίας (από το «εκκαλώ τους πολίτες, συγκαλώ»). Εκλέγω σημαίνει ότι μετέχω στην εξουσία, είμαι συμμέτοχος και εν τέλει συνυπεύθυνος για τις πολιτικές αποφάσεις που θα προκύψουν. Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, με μια απλή κίνηση, προβιβάζομαι δραματικά σε πολυδύναμο μόριο του τελικού σώματος που θα κυβερνήσει την πολιτεία («Ατομική Βόμβα» κατ’ εμέ-Αντιγραφέας-). Άρα, η πράξη της αποχής, η μη συμμετοχή στα κοινά, ευνόητο ήταν να αποκαλείται «ιδιωτεία», ήτοι βλακεία.

Μία από τις σημερινές απορίες, λοιπόν, αφορά το γιατί η ιδιωτεία –η άρνηση της ψήφου, η απομάκρυνση από τα κοινά- προοδεύει καλπάζοντας και πληθαίνει απειλητικά μέσα στους κόλπους των κατάκοπων μαζικών δημοκρατιών. Είναι σημάδι παρακμής της πολιτικής; Σύμπτωμα αποσύνθεσης; Μήπως ο πανταχόθεν πριμοδοτούμενος ατομικισμός φέρνει αυτοΰπνωση και πολιτική ανορεξία; Στα δικά μας δεδομένα τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Πολιτεία με ιστορία μικρότερη των δύο αιώνων η νεοελληνική, δεν έχει την πολυτέλεια του κορεσμού. Έχει, όμως, τη δυνατότητα της στρέβλωσης, της μετάλλαξης, της αηδιαστικής κατάπτωσης. Αν διατηρούνταν, ο θεσμός του οστρακισμού, πιθανότατα όλοι θα ψήφιζαν. Μόνο που το ζήτημα είναι κάτι τι πιο περίπλοκο. Δεν μιλάμε πια για πολιτικούς που είναι επικίνδυνοι για την Δημοκρατία, αλλά για μια Δημοκρατία που αποδεικνύεται επικίνδυνη για τους πολίτες. Οι μηχανισμοί της αντιπροσώπευσης, οι μεσολαβήσεις ανάμεσα στους πολίτες και τα κόμματα, οι μέθοδοι διαβουκόλησης και δημοκοπίας –καθαγιασμένες κατ’ αρχήν και κατ’ αρχάς- καθιστούν την ψήφο αποδυναμωμένο δικαίωμα και ρόλο σε παρωδία.

Προχουντικά και μεταχουντικά η ψήφος είχε όντως μεγάλη βαρύτητα. Αποχή από τις εκλογές δε νοούνταν, έστω και σαν δικαίωμα αυτοάμυνας του πολίτη. Η Δεξιά ήταν «μαύρη», η κεντρώα και αριστερή παράταξη αποτελούσαν τους οιονεί απότακτους μιας εξουσίας που είχε μόνο έναν πάτρονα, ο οποίος κάποτε θα έπρεπε να αποκεφαλιστεί. Η Αλλαγή υποσχόταν εξυγίανση, αληθινή επανάσταση που περνούσε από τις κάλπες. Μόνο που οι κάλπες –κάλπικες εκ φύσεως- δεν ανέδειξαν μόνο τη νέα δύναμη, αλλά κατάφεραν να την εκφυλίσουν. Η εισβολή του νεοφιλελευθερισμού και το κραταιό χαρτί της αγοράς αναστάτωσαν την ντόπια κοινωνία και μέσα σε τρείς δεκαετίες ήρθαν τα πάνω κάτω. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Η Δεξιά μεταλλάχθηκε σε ντροπαλή «Αριστερά» για να επιβιώσει. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν άντεξε τον εαυτό του και υπέκυψε. Όσο για την Αριστερά προσεβλήθη από τη γνωστή πολιτική ναυτία. Μάλιστα, καθώς το αδήλωτο εξουσιαστικό κέντρο της χώρας μετακόμισε λάθρα στις Βρυξέλλες, η πολιτική σκηνή μεταβλήθηκε σε απίθανο θέατρο πλαστοπροσωπίας, νεοπλουτισμού και σαδιστικής ψευδολογίας. Ο πολίτης κατέχει τις παλιές του έννοιες, μόνο που δεν αντιστοιχούν πλέον στα πράγματα. Κατά μία έννοια, μοιάζε με «τρελό» -ιδιαίτερα όταν οι δεξιοί μιλούν σαν αριστεροί και οι ακροδεξιοί σαν προλεταριακοί επαναστάτες.

Γιατί, λοιπόν, ένας στοιχειωδώς νοήμων πολίτης θα πρέπει να κατέλθει στις κάλπες; Προφανώς για να αναδείξει την πολιτική εξουσία της χώρας. Άρα, τα κόμματα θα πρέπει να είναι διακριτές οντότητες, εκπρόσωποι κοινωνικών δυνάμεων, που εκτός εξουσίας παγιδεύονται και περιθωριοποιούνται. Πλην όμως, με λίγο μυαλό που του έχουν επιτρέψει να διατηρεί, ο πολίτης βλέπει δίδυμα κόμματα εξουσίας, μαλωμένα πρωτοξάδελφα κομματάκια, και βέβαια πολυάριθμα κομματίδια που ούτε γι’ αστείο δεν μπαίνουν στη Βουλή. Δοθέντος ότι η πολιτική της χώρας είναι δεδομένη και υπαγορευμένη εκ Βρυξελλών, το μόνο που απομένει είναι έμπειροι και έντιμοι διεκπεραιωτές –είδος εν εξαφανίσει και εν δραματική ανεπάρκεια στη δική μας Βουλή. Είναι προφανές ότι δεν ψηφίζουμε πια κομματικές παρατάξεις, παρά ελίτ πολιτικών στελεχών, μια ψευτοαριστοκρατία αξιωματούχων (με το παλιό, οικτρό μηχανισμό στο παρασκήνιο), που για να εισέλθουν στη Βουλή πρέπει να απαγγείλουν ένα φρικαλέο ψευδολόγημα από τηλεοπτικού άμβωνος. Έστω και αν δεν πρόκειται για αντίπαλες «συμμορίες», όπως λένε στα καφενεία, ο πολίτης έχει το δικαίωμα να απόσχει για να περισώσει τη συνείδησή του. Να παραμείνει πολίτης και να μην καταντήσει χαυνοπολίτης. Άλλωστε, δε χάνει η Βενετιά βελόνι· η αρχή της πλειοψηφίας ισχύει ακόμα και αν πέσουν μόνο τρεις ψήφοι.

Υπογραφή "Του Κωστή Παπαγιώργη"

******************************************************************************